18 december 2014. Ten tweede male bij De Admiraal. Waar we de eerste keer de bijzondere locatie én een paar van de uitstekende genevers op ons hebben laten ‘inwerken’ was het dit keer meer de conversatie die de hoofdrol had. Zo’n gesprek waarin het eerste toevallige onderwerp, nl. de Hermitage in St.Petersburg, leidde tot het volgende.
Bea heeft ons uitvoerig verteld over het schilderen van iconen, hoe dat een oude wens was, die, doordat ze bij De Pels er toevallig met Marijke over te spreken kwam, kon worden verwezenlijkt in een iconenschildercursus. Ook vertellen over het werk dat je vroeger deed of nog doet laat zich heel wel combineren met het genieten van een zeer oude genever, zo zelfs dat je je afvraagt of je niet van genever genotschap moet spreken.
En dat alles onder de bezielende leiding van Zusje, een nogal oude poes, al dertien jaar woonachtig in De Admiraal, die zich verrassend jeugdig actief opstelt in het leven en het liefst onmiddellijk bij je op schoot komt zitten om daar nooit meer weg te willen gaan. Maar over Zusje een ander keer meer.
Omdat we met niet zovelen waren (de donkere dagen voor Kerstmis, u weet wel, en dus een paar afzeggingen), hebben we nog geen nieuwe afspraak gemaakt; dat doen we als we op 6 januari a.s. ons maandelijkse borrel hebben, ook bij De Admiraal.
Tonny van Velzen
