Zaterdag 2 augustus 2025, het regent pijpenstelen. Onder het afdak van het bordes opzij van het Politiebureau Raamplein staan stadsdorpers klaar voor de maandelijkse wandeling van 10-12 km. We zijn met tien, niemand haakte af. Bij halte Prinses Irenestraat duiken we met paraplu's en capuchons het Beatrixpark in, langs kunst en gebouwen die Mat zo uitvoerig fotografeert dat hij even uit het
zicht verdwenen is.



Intussen is het droog geworden en komt de zon af en toe tevoorschijn. Onder
de A10 door zien we de prachtige blauw/gele draaipoort die toegang geeft tot
het Amstelpark. Dat park werd in 1972 ingericht voor de Floriade, maar de
rhododendrons werden al eind jaren 60 aangeplant. Het Amstelpark is mooi
en afwisselend, met imposante bomen en lanen, verrassende verborgen
paadjes en een verstild monument voor de jonge mannen die hier op 8 maart
1945 werden gefusilleerd, met voor elk slachtoffer een lege stoel.
Eenmaal door het park bereiken we de Amstel, waar we langs het water
zuidwaarts lopen tot aan een onduidelijk weggetje rechts. Dat loopt eerst langs
een autosloperij. Verderop is een hek en daarachter, verscholen, liggen de
Amsteltuinen. Een van die 20 tuinen is van stadsdorper Stef, die ons met Edith
allerhartelijkst ontvangt met verse koffie en zelfgebakken boterkoek. Een
paradijselijke plek, omringd door een beeldige tuin en bloeiende waterlelies, op
fietsafstand van de binnenstad.



Op de terugweg lopen we eerst door de Middelpolder (drooggelegd in 1630) en
doen daarna nog een gezellige stop bij het Kalfje (thuis is het immers vooral
drukte en herrie vanwege de Canal Parade). Dan langs een andere route door
het Amstelpark via de beroemde ‘Rhododendronvallei’ en uiteindelijk met tram
5 naar huis.

Totale afstand: op papier 12 km, maar op de stappenteller ruim 14. Kunnen we
ook. Weer een verrassende wandeling vlakbij huis!